Door de bril van de taal (Guy Deutscher, vertaald door Felix van de Laar): recensie

 


Het zijn die hersenen tot slot, zo voorspelt Deutscher tussen de lijnen door, die de balans weer in de richting van de natuur zullen doen omslaan. We weten er nog haast niets over, alleen dat we niet echt zien wat we zien maar voortdurend aan wishful seeing doen. Onze hersenen stabiliseren, compenseren, normaliseren,... Anders zouden we bijvoorbeeld afhankelijk van het tijdstip van de dag andere kleuren zien, wat niet erg handig is.
Een volgende, stevige 'ja, maar' komt dus vrij zeker van de neurobiologie, en dat is duidelijk een natuur- en geen cultuurwetenschap.


Of Bart De Wever en de zijnen nu gelijk hebben met hun invloed van onze taal op onze Vlaamse identiteit, kunnen we ook na de lectuur niet uitmaken. Tenzij met een 'neen, alhoewel'. Dat is meteen de enige kritiek die je op het boek zou kunnen hebben. Deutscher weet enorm veel, schrijft als een literator en houdt het tot het einde toe razend interessant, maar het blijft wel over taal gaan. Wat ook de opzet was, natuurlijk. Maar net zo goed kan men zich op het einde wel afvragen 'so what?'

Aanvullende gegevens